Plażowanie i zwiedzanie Dubrownika

Rano wstajemy i pakujemy się do kuferków.
Słoneczko pięknie oświetla nadbrzeże zatoki. Właściciele wieczorem dają nam wskazówki gdzie mamy zostawić klucze, bo ich rano nie będzie. Jedziemy do sklepu, robimy zakupy, bo od rana jesteśmy bez śniadania. Kupujemy bilet na prom i ładujemy się na niego. Mamy zaledwie 15 min zanim prom dopłynie do Orebić aby zrobić i zjeść śniadanie. Pyszne bułeczki serek, wędlinka, rzodkiewka wszystko smacznie smakuje, bo jesteśmy bardzo głodni.

Wszyscy pasażerowie nas obserwują i miło się uśmiechają, oraz życzą smacznego.
Dopływamy na półwysep którym mamy zamiar dojechać na stały ląd. Jedziemy przez Donja Banda, Potomje, Pijavićino, Dubrava, Bolejnovići, Ston, aż w końcu znajdujemy się na stałym lądzie.

Utargowałam z Markiem dwu godzinne leżenie na plaży w Veliki Żali. Zjechaliśmy naszą BMW nad sam brzeg morza. Plaża kamienista, ale woda cudo. Wśród zaparkowanych samochodów, założyliśmy stroje kąpielowe i czym prędzej udaliśmy się do wody.
Woda miodzio, mogłabym w niej siedzieć godzinami, dobrze że umiem pływać bo chodzenie gołą stopą po kamieniach nie należało do łatwych. Ale wejść i wyjść jakoś trzeba było...
Ludzi na plaży była garstka, dopóki nie zajechał autokar z polskimi turystami. Nie to żebym narzekała, ale naszych to od razu idzie poznać. Po ubiorze i zachowaniu.
Po wysuszeniu, ruszamy w dalszą drogę, przed nami ukazuje się piękny most prowadzący do Dubrownika.
Przejeżdżamy przez niego, ja cały czas kręcę filmik pewnie się on tu również ukaże. W Dubrowniku już byłam ale wszystko jedno robi on ciągle na mnie duże wrażenie. Aż się nie chce wierzyć, że w 1992 r. w wyniku działań wojennych Chorwacja - Dubrownik zniszczeniu uległo prawie 2 / 3 miasta. Na szczęście, śladów tego zdarzenia nie ma już wiele.

Zatrzymujemy się tuż przy murach obronnych, tam zostawiamy motor i ciuchy. Upał jest niemiłosierny. Zwiedzanie miasta zaczynamy od spaceru po murach obronnych otaczających Stare Miasto. Z murów widać wspaniałą panoramę Starego Gradu, morze czerwonych dachówek poprzecinane wąskimi uliczkami. Z drugiej strony roztacza się piękny widok na wyspy. Niedługo chodzimy, gdyż obawiamy się o swoje ubrania pozostawione przyczepioną linką do motoru.
Marek postanawia powrócić na parking, dużo by nas kosztowała utrata ubrań, powrót do domu bez nich byłby nie możliwy.

Ja postanawiam w szybkim tempie zejść wąską uliczką i niezliczoną ilością schodów na główną ulicę Dubrownika, zwaną popularnie Stradun, która długa jest na 292m, i w całości pokryta płytami kamiennymi pochodzenia wapiennego. Kamień ten jest podobny do marmuru , mimo że nim nie jest. Miliony stóp ludzkich spacerując ulicą wygładzają ten kamień do lśniącej powierzchni, trzeba bardzo uważać aby się nie poślizgnąć. Starówka jest wyłączona z ruchu kołowego, ale poruszanie się po miasteczku nie jest wcale takie proste.
Z jednej strony schody, schody i jeszcze raz schody a z drugiej strony mnóstwo wąskich uliczek i tłumy turystów. Mijając Kościół św. Błażeja - patrona Dubrownika, udaję się nad wybrzeże. Zastanawiam się czy dotrę z powrotem bez problemu na parking. Wracam w zasadzie tą samą drogą by się nie zgubić. Nie mam przy sobie ani telefonu, ani żadnej mapki, więc trochę ryzykowne uderzać nieświadomie w nieznane uliczki. Na szczęście docieram bez problemu. Marek zaskoczony jest szybkim moim powrotem. Wyjeżdżamy w dużym korku z centrum Dubrownika i udajemy się na południe wzdłuż wybrzeża. Za sobą zostawiamy przepiękne widoki Dubrownika i wybrzeże.

Zdjęcia (23)

Komentarze (1)