Podejście pod Kazbek - stacja meteo 3560 m n.p.m.

Rano budzą nas konie, niemal wchodzą do namiotu. Pogoda piękna, bezchmurna, choć chłodna. Po szybkim śniadaniu ruszamy w drogę. Widoki na góry są oszałamiające – za kościołem Cminda Sameba widać majestatyczne czterotysięczniki, a poniżej całe miasteczko. Wyruszamy w górę, początkowo przez malownicze hale, bez wyraźnego oznakowania, kierując się pasterskimi ścieżkami.

Po dwóch godzinach docieramy do przełęczy na wysokości 2920 m n.p.m., z pomnikiem i krzyżem, skąd widać lodowiec Gergeti. Droga od przełęczy staje się bardziej interesująca. Kazbek, uważany za jeden z najpiękniejszych szczytów Kaukazu, często określany jest jako technicznie łatwy. Chociaż jego imponująca sylwetka góruje nad doliną, wejście na szczyt nie wymaga profesjonalnych umiejętności alpinistycznych. Jednak to nie jest góra, którą można zdobyć bez przygotowania.

Kazbek może być zdradliwy, zwłaszcza dla osób bez doświadczenia. Mimo że ma opinię łatwego szczytu, co roku przyciąga wielu niedostatecznie przygotowanych wspinaczy. Dla wielu z nas to pierwszy pięciotysięcznik, a czasem nawet pierwszy wysoki szczyt. Zdobycie Kazbeku to pierwsze doświadczenie z poważną wysokością, wymagającą aklimatyzacji, osłabieniem organizmu, a nawet chorobą wysokościową. To również nauka poruszania się po lodowcu, unikania szczelin i asekuracji linowej, a także używania sprzętu zimowego, takiego jak raki, czekan i lina.
Docieramy do drugiego obozowiska, robiąc odpoczynki i pijąc dużo wody. Zbliżamy się do lodowca, który początkowo jest ciemny od ziemi i skał, ale wkrótce staje się białą połać śniegu i lodu. Przechodzimy przez szczeliny, kierując się śladami koni tragarzy. Podejście staje się bardziej strome i skaliste.

O godzinie 14:00 docieramy do stacji meteo na wysokości 3560 m n.p.m. Otoczenie stacji to odgruzowane fragmenty ziemi, na których można rozbić namioty. Wbrew nazwie, stacja meteo nie pełni funkcji posterunku meteorologicznego ani placówki badawczej. To stary, dawny poradziecki, zniszczony budynek, który służy jako jedyne schronisko w tej okolicy. Prowadzą je gruzińscy wspinacze, oferując skromne warunki zakwaterowania. Mimo iż obiekt może teraz wyglądać lepiej, wówczas sprawiał wrażenie bardzo zniszczonego. Wewnątrz znajdują się pokoje z miejscami do spania na pryczach, co sprawia, że trzeba być dobrze przygotowanym na surowe warunki, brak ogrzewania, spanie na pryczach lub drewnianej podłodze, dlatego niezbędne są własne śpiwory i karimaty.

Zdjęcia (88)

Komentarze (0)